Pakistański taktyczny aparat bojowy NESCOM Burraq

Mało kto zdaje sobie sprawę z faktu, że Pakistan używa kilku całkiem udanych bezpilotowych aparatów latających własnej konstrukcji i produkcji. Jednym z podstawowych i szeroko produkowanych jest NESCOM Burraq.

Aparat ten powstał w oparciu o państwowe i wojskowe ośrodki tak badawcze, inżynierskie, jak i produkcyjne. NESCOM to skrót od National Engineering & Scientific Commission, wielkiej organizacji zatrudniającej ok. 16 000 ludzi, podobnej nieco do polskiego PEGAZa, czyli również w skład tego kompleksu wchodzą różne zespoły konstrukcyjne i różne zakłady produkcyjne. Jeden z zespołów w Islamabadzie projektuje bezpilotowe aparaty latające, które są następnie produkowane w zakładzie Satuma w dzielnicy Sihala po wschodniej stronie Rawalpindi. Stolica Pakistanu Islamabda i większe od niej miasto Rawalpindi przylegają do siebie, granica między nimi jest dość sztuczna.
Zespół konstruktorów NESCOM pracował nad własnym aparatem taktycznym od ok. 2005 r. Impulsem do jego opracowania było amerykańskie użycie uzbrojonych MQ-1 Predator w Afganistanie i w samym Pakistanie przeciwko rebeliantom i bojówkom Talibów. Oceniono, że tanie w zakupie i eksploatacji niewielkie taktyczne bezpilotowe aparat latające będą wykonywały te same zadania na rzecz władz Pakistanu zdecydowanie lepiej, a już na pewno taniej niż naddźwiękowe samoloty bojowe. Zakładano dolot z prędkością ok. 200 km w czasie 2 godzin na odległość do 400 km i powrót oraz minimum kolejne dwie godziny patrolowania w wybranym rejonie, co zapewniałoby rozpoznanie, obserwację i atakowanie obiektów naziemnych w razie wykrycia odpowiedniego celu.

Aparat zbudowano wzorując się nieco na podobnej konstrukcji chińskiej CH-3. A zatem został zbudowany w układzie „kaczka” – z przednim usterzeniem na kadłubie, ze skrzydłami umieszczonymi z tyłu. Skrzydła mają podwójny skos krawędzi natarcia, duży w części przykadłubowej i mniejszy w zewnętrznej, przy mniej więcej stałym skosie na krawędzi spływu. W tylnej części kadłuba znajduje się silnik tłokowy napędzający trójłopatowe śmigło pchające. Usterzenie pionowe umieszczono w formie płyt na końcach skrzydeł. Silnik ma moc mniejszą od 100 KM, co zapewnia aparatowi prędkość maksymalną 215 km/h i przelotową 180 km/h. Rozpiętość skrzydeł wynosi ok. 9 m, długość kadłuba ok. 6 m, zaś wysokość 2 m. Aparat ma stałe trójkołowe podwozie, na którym startuje i ląduje, ma automatyczny zakres startu i lądowania oraz może wykonać lot po trasie autonomicznie lub może być sterowany zdalnie. Zasięg łączności wynosi do 250 km pod warunkiem lotu w pobliżu pułapu, który wynosi 7000 m lub z wykorzystaniem lecącego w pobliżu miejsca bazowania retranslatora. Zasięg jest określany na 1000 km, ale spotkaliśmy się też z podaną długotrwałością lotu – 7 godzin, co by mniej więcej się zgadzało, choć w tym układzie faktyczny zasięg wynosi ok. 1200 km. Masa własna aparatu wynosi ok. 500 kg, zaś maksymalna masa startowa to ok. 1000 kg, przy czym 115 kg z tego to uzbrojenie podwieszane, zaś niecałe 400 kg to zapas paliwa na aparacie.

Pod kadłubem aparat ma głowicę elektrooptyczną, która też jest wyprodukowana w Pakistanie, podobnie jak pokładowy system nawigacyjny oparty o bezwładnościowy układ nawigacyjny, korygowany odbiornikiem GPS.
Uzbrojenie aparatu składa się z dwóch pocisków NESCOM Barq o masie po ok. 55 kg. Są to bomby kierowane laserowo, półaktywnie, przy czym podświetlenie celów jest realizowane z głowicy elektrooptycznej aparatu.
Liczbę wyprodukowanych aparatów typu Burraq ocenia się na 36 sztuk i większość z nich służy w bazie Murid gdzie znajduje się skrzydło bezpilotowych aparatów latających Pakistanu. Na aparatch Burraq lata No. 61 Unmanned Aerial Vehicle Squadron czyli 61 (UAV)sq – 61. Dywizjon Bezpilotowych Aparatów Latających.

Pierwszy prototyp aparatu Burraq oblatano 9 maja 2009 r. W okresie 2013-2015 przeszedł on próby wojskowe i od tego momentu jest używany w Pakistanie w linii. Od razu, od września 2015 r., jest on używany do walki z rebeliantami i Talibami oraz innymi ugrupowaniami ekstremistycznymi na terenie Pakistanu, atakując obiekty naziemne swoimi bombami kierowanymi laserowo.

Michał Fiszer, współpraca Maciej Herman