Linia bezpilotowców i ściana bezpilotowców, czyli Linia Maginota XXI wieku

Współczesna technologia pozwala na tworzenie półautomatycznej zapory z bezpilotowych aparatów latających, zadaniem której jest prowadzenie rozpoznania i monitorowania określonej linii lub nawet reagowanie uderzeniowe w razie potrzeby.

Współczesne bezpilotowe aparaty latające są w stanie działać zarówno w sposób sterowany przez operatora lub autonomicznie. Autonomiczny lot polega na wykonaniu automatycznego startu na sygnał operatora, wznoszeniu się na zadaną wysokość po zaprogramowanej trasie, a następnie wykonanie lotu w określonym korytarzu w którym aparat leci z prędkością przelotową na wysokości którą uznano za optymalną z punktu widzenia pracy systemów obserwacyjnych aparatu oraz odporności bezpilotowca na zestrzelenie przez przeciwnika. Poza wykonaniem lotu po zaprogramowanej trasie nową funkcją „ściany bezpilotowców” jest utrzymanie odległości od poprzednika, ale nie musi to być odległość stała, lecz bezpieczna. Zmienna odległość byłaby nawet zaletą, tak by przeciwnik nawet obserwując kolejno lecące aparaty nie był w stanie określić pojawiających się luk w systemie obserwacji. Drony nie lecą bowiem w stałej odległości od siebie, lecz pojawiają się w danych miejscach w czasie pseudolosowym. Można zastosować nawet mijanie się aparatów lecących w przeciwnych kierunkach poprzez zachowanie między nimi tzw. separacji pionowej, czyli mogą one wykonywać lot na nieznacznie różnych wysokościach.
Po zbliżeniu się do kresu swojej długotrwałości lotu następuje automatyczne zniżanie, powrót i lądowanie we wskazanym miejscu. Do nawigacji używa się nowoczesnej wersji systemu DSMAC (Digital Scene Matching cyfrowe porównanie widocznego pod aparatem terenu z cyfrową mapą), które to systemy są przy współczesnym poziomie wiedzy technicznej relatywnie tanie. Przyczyną tego stanu rzeczy jest łatwość, z jaką zakłóca się sygnały GPS, co w tradycyjnych rozwiązaniach powoduje znaczne zbaczanie z trasy bezpilotowych aparatów latających.
Pozostaje kwestia monitorowania obrazów z kamer z kilkunastu bezpilotowców jednocześnie. W tym przypadku jednak sprawę rozwiązuje się za pomocą wykorzystania sztucznej inteligencji, która alarmuje w sytuacjach, kiedy w polu widzenia któregoś z aparatów w patrolowanym pasie pojawią się pojazdy wojskowe (pojazdy pancerne, pojazdy terenowe, inna technika bojowa) czy uzbrojeni ludzie. Wówczas operator ocenia rezultat rozpoznania składając stosowny meldunek na właściwe stanowisko dowodzenia z możliwością transmisji zapisu zarejestrowanego obrazu.

Dzięki tak zorganizowanej „linii bezpilotowców” monitorowanie granicy jest znacznie łatwiejsze, ale co najważniejsze wymaga znacznie mniej personelu, który można skierować do walk na froncie. Oczywiście potrzebna jest mobilna rezerwa, która zostanie skierowana we właściwą stronę, najlepiej by obsadzić przygotowane uprzednio linie obronne. Właśnie taką „linię bezpilotowców” będzie się rozmieszczać na granicy polsko-białoruskiej by wesprzeć jej monitorowanie, zwłaszcza w terenach trudnodostępnych.
Ukraina idzie jeszcze dalej, zamierzając rozmieścić na granicy rosyjsko-ukraińskiej nie tylko „linię bezpilotowców”, ale „ścianę dronów”, która od pierwszej różni się tym, że w jej skład będą wchodzić też dyżurujące na ziemi w określonych miejscach bezpilotowce uzbrojone oraz uderzeniowe (amunicja krążąca). Uzbrojone są wielokrotnego użytku zrzucając przenoszone uzbrojenie, najlepiej kierowane, zaś amunicja krążąca jest jednorazowego użytku. W tym wypadku konieczne jest potwierdzenie ataku przez operatora (sam aparat może automatycznie wybierać cele bazując na technologiach sztucznej inteligencji) lub wręcz pokierowanie atakiem przez operatora, co wciąż zapewnia większą jego skuteczność. Kwestia szczegółowych rozwiązań to osobna sprawa, ale istotą jest wykorzystanie zautomatyzowanych i niezbyt kosztownych technologii do zmniejszenia zapotrzebowania na wyszkolonych żołnierzy.

Michał Fiszer, współpraca Maciej Herman